Moim pierwszym obozem sportowym był Świdnik. Miałem wtedy lat 11. Nocowaliśmy w jakiejś szkole, a na basen było dość daleko. Dlatego my wskakiwaliśmy do pociągów towarowych, które jechały tam dość wolno. Potem, przy basenie, wyskakiwaliśmy. Tak przez cały miesiąc. Nic nikomu się nie stało!
Rok później obóz był w Puławach. Świetnie pływaliśmy, więc pokazaliśmy ratownikowi na Wiśle, że przepłynięcie rzeki w tą i z powrotem to żaden problem. Ratownik jednak chciał od nas kart pływackich, które nam trener wypisał. Pożyczaliśmy więc kajaki i płynęliśmy w górę rzeki. Jak tylko znikaliśmy z pola widzenia ratownika, czepialiśmy się barek, które wówczas pływały w tą i z powrotem. Kiedyś nam kajak wciągnęło pod barkę, my wyskoczyliśmy, a kajak wypłynął z drugiej strony barki. Potem pływaliśmy po Wiśle zbierając wszystko, co nam wypadło do wody. Pełen kajak wody udało się odholować do brzegu i wodę wylać.
Takie to były szczęśliwe lata mojej młodości. Jakie wspomnienia będą miały współczesne dzieci? Że im się smartfon zepsuł?
Michał Leszczyński
Polska2031 
„Takie to były szczęśliwe lata mojej młodości. Jakie wspomnienia będą miały współczesne dzieci? Że im się smartfon zepsuł? ”
Inne. Mój dziadek z sentymentem wspominał wspólne obiady i głód na przednówku. Nawet wojna jak się ma 16 lat ma pewien urok wielkiej przygody. Od tysięcy lat każde pokolenie ma własne wspomnienia.
PolubieniePolubienie